Les tout derniers de ceux qui vont s’écrire
Car les poètes du futur ont disparu
Ceux qui pouvaient parler sont morts jeunes
Et leurs chants de douleur depuis sont des oiseaux
Dans un ciel étranger sous un autre soleil
Ou des fleuves violents qui courent à la mer
Où nous perdons la trace de leurs eaux
Dans ces chants de douleur un lotus a grandi
Nous en boirons la sève et renaîtrons plus jeunes.
*
Επίλογος
Οι στίχοι αυτοί μπορεί και να ’ναι οι τελευταίοι
Οι τελευταίοι στους τελευταίους που θα γραφτούν
Γιατί οι μελλούμενοι ποιητές δε ζούνε πια
Αυτοί που θα μιλούσανε πεθάναν όλοι νέοι.
Τα θλιβερά τραγούδια τους γενήκανε πουλιά
Σε κάποιον άλλο ουρανό που λάμπει ξένος ήλιος
Γενήκαν άγριοι ποταμοί και τρέχουνε στη θάλασσα
Και τα νερά τους δεν μπορείς να ξεχωρίσεις.
Στα θλιβερά τραγούδια τους φύτρωσε ένας λωτός
Να γεννηθούμε στο χυμό του εμείς πιο νέοι.
*
Epilogue
It may be that these verses are the last
The last among the last that will be written
Because the future poets are no longer living
They who’d have spoken all died young
Their forlorn songs turned into birds
In some sky elsewhere with a foreign sun
Became wild rivers coursing to the sea
Whose waters you can never separate
In their forlorn songs there took root a lotus
That in its juice we might be born more young.
***
Manòlis Anagnostàkis (1925-2005) – Εποχές 3 / Epoques 3 (1951) – Anthologie de la poésie grecque contemporaine, 1945-2000
Poème écrit dans la cellule ou le poète attendait son exécution.